Oczekiwanie to pozostawienie dotychczasowego swojego życia na boku i zajęcie się tylko przedmiotem swego oczekiwania. Człowiek nieustannie czymś się zajmuje, na coś czeka, oczekuje czegoś od innych. W dodatku jest we współczesnym człowieku niecierpliwość. Nie potrafi spokojnie, cierpliwie czekać. On chce realizacji swoich oczekiwań jak najszybciej, już zaraz, teraz, w tym momencie. Oczekiwać na Boga, oznacza zupełnie zrezygnować z czekania na cokolwiek i kogokolwiek. 

Tak więc, oczekiwać Boga, to zrezygnować z wiecznego oczekiwania na wiadomości. Chociażby na te podawane w mediach. To nie włączać telewizora, zrezygnować z sięgania do Internetu, by tam przeczytać najnowsze informacje. To nie nosić przy sobie telefonu, by jak najszybciej odebrać wiadomość przysłaną sms’em. To nie czekać na telefon od kogoś i nie patrzeć z niecierpliwością na aparat, kiedy w końcu zadzwoni. 

To również nie oczekiwać, że bliska osoba domyśli się twego gorszego dzisiaj samopoczucia, nie spodziewać się współczucia, to nie okazywać, jak się czujesz, by nie oczekiwać niczyjej pomocy. To nie czekać, że osoby w pracy zrobią na czas to, co potrzebujemy, że wykonają to tak, jak tego chcemy. A w związku z tym nie denerwować się, gdy rzeczywiście wykonają tę pracę nie tak, jak należy i nie na czas. Nie oczekiwać zrozumienia od innych, uśmiechu i życzliwości. Nie oczekiwać, że będziemy potraktowani grzecznie i z kulturą w różnych miejscach, do których się udajemy. Nie oczekiwać, że bliscy w domu posprzątają po sobie i domyślą się, że czas na poważniejsze porządki. Nie spodziewać się, że naraz wszyscy dookoła zamienią się w anioły i wspólnie, w zgodzie i pokoju będziemy przygotowywać się do Świąt. Nie spodziewać się, że wszystko poukłada się po naszej myśli, wszystko uda się załatwić na czas, wszystko zostanie zrobione tak, jak my tego chcemy. Nie oczekiwać od bliskich, że będą naraz tacy, jakich chcielibyśmy ich mieć - idealni, bo latami człowiek pracuje nad sobą i niewiele udaje mu się zmienić. Nie oczekiwać, że pogoda będzie sprzyjać ostatnim pośpiesznym zakupom, nie myśleć, że w sklepie dostaniemy dokładnie to, co chcielibyśmy, w dodatku bez tłumu otaczającego nas w każdym miejscu. To nie spodziewać się autobusu punktualnie podjeżdżającego na przystanek, niezatłoczonego i  z uśmiechniętymi pasażerami. 

Oczekiwać Boga to skierować swoje serce i wzrok ku Niebu i nie odrywać go aż do Świętych Narodzin. To czynić wszystko z tą radosną nadzieją w sercu, że już niedługo zrodzony zostanie w naszym sercu Jezus. To kochać Boga i z tą miłością czynić swoje zwykłe obowiązki. To cieszyć się Jego miłością i starać się nieść w sercu Jego miłość w swoją codzienność. To dać odczuć bliskim, że Bóg ich też kocha. To przygotowywać się do Świąt, swój dom, rodzinę z radością na przychodzącego Boga. To nieustannie wtulać się w ramiona Maryi, by z Nią razem czekać. To poczuć, jak bije Jej serce, a wraz z nim jeszcze jedno, maleńkie, które też czeka. Ono czeka, by się narodzić w tobie. 

Oczekiwać, to oddać cześć Maryi w błogosławionym stanie, to uwielbić Ją, pokochać od nowa i zapragnąć, by i twoją była Matką, by i ciebie zrodziła od nowa. To rozpalić swoje serce wielką miłością do Bożej Rodzicielki, miłością czułą, tkliwą, ufną, taką, jaką mają dzieci do swej ukochanej mamy. To zapraszać Ją nieustannie do serca, by tam gościła na stałe, by zamieszkała, by przygotowała mieszkanie Jezusowi właśnie w naszym sercu. Niech rozgości się i uczyni nasze serce miłe Bogu. Tylko Ona, tylko Jej obecność może to sprawić. To razem z Nią co rusz klękać do modlitwy i otwierając swe serce wyśpiewywać hymn uwielbienia Bogu za realizującą się przepowiednię. To kochać Boga wzruszając się do łez nad Jego niepojętą miłością, która skłania Go do przyjścia na ziemię. To wołać: Przyjdź Panie! To wyznawać miłość, to płonąć tą miłością, to całemu zamienić się w ten żar, który obejmując wszystko sprawi, że nic już dla nas nie będzie ważne, tylko Bóg. 

Oczekiwać narodzin Boga to po prostu czekać z wielką miłością w sercu nie myśląc zbytnio o niczym innym. To dawać pierwszeństwo Bogu rodzącemu się w nas, a nie przygotowaniom zewnętrznym, źle pojętej tradycji, względom ludzkim. To kochać, kochać, kochać! To całe serce oddać tej Miłości. To zachwycić się tą Miłością! To stać się szaleńcem dla tej Miłości! To umierać z tęsknoty za Nią! To cierpieć ogromnie z pragnienia zjednoczenia z Nią! To wręcz nie móc nic robić, bo ból tęsknoty czyni nas bezsilnymi. To omdlewać, płakać z miłości. 

Czy jesteś do tego gotowa, duszo przez Boga umiłowana? 

NIEDZIELA, 20 V ROZPOCZĘCIE MISJI ŚWIĘTYCH

  8:30 Msza Święta z nauką dla dorosłych
10:00 Msza Święta z nauką dla dorosłych
11:30 Msza Święta a nauką dla dzieci
17:15 Nabożeństwo majowe
18:00 Msza Święta z nauką dla młodzieży
19:00 Nauka stanowa dla mężczyzn

PONIEDZIAŁEK, 21 V

  8:00 Nauka dla dzieci kl. IV–VII
  9:30 Msza Święta z nauką dla dorosłych
11:00 Nauka dla dzieci kl. 0–III
18.30 Nabożeństwo majowe
19:00 Msza Święta z nauką dla dorosłych
20:00 Nauka dla licealistów, studentów i młodzieży pracującej

WTOREK, 22 V /dzień spowiedzi dla dzieci/

  8:00 Nauka i spowiedź dla dzieci kl. IV–VII
  9:30 Msza Święta z nauką dla dorosłych
11:00 Nauka i spowiedź dla dzieci kl. 0–III
18.30 Nabożeństwo majowe
19:00 Msza Święta z nauką dla dorosłych
20:00 Nauka dla licealistów, studentów i młodzieży pracującej

ŚRODA, 23 V /dzień spowiedzi dla dorosłych i młodzieży/

  8:00 Msza Święta z nauką dla dzieci kl. IV–VII
  9:30 Msza Święta z nauką dla dorosłych i spowiedź
11:00 Msza Święta nauką dla dzieci kl. 0–III
12.00 Nauka dla gimnazjum II i III
18.30 Nabożeństwo majowe
19:00 Msza Święta z nauką dla dorosłych i spowiedź
20:00 Msza Święta i nauka dla licealistów, studentów i młodzieży pracującej i spowiedź

CZWARTEK, 24 V /dzień spowiedzi dla dorosłych/

  8:00 Nauka i spowiedź dla gimnazjum II i III
  9:30 Msza Święta z nauką dla dorosłych i spowiedź
18.30 Nabożeństwo majowe
19:00 Msza Święta z nauką dla dorosłych
20:00 Nauka stanowa dla kobiet

PIĄTEK, 25 V /dzień spowiedzi dla dorosłych/

  8:00 Msza Święta dla gimnazjum II i III
  9:30 Msza Święta z nauką dla dorosłych i spowiedź
10:30 Nabożeństwo wypominkowe
18.30 Nabożeństwo Drogi Krzyżowej
19:00 Msza Święta z odnowieniem przysięgi małżeńskiej i nauką dla dorosłych oraz spowiedź

SOBOTA, 26 V

  9:30 Msza Święta dla chorych z sakramentem namaszczenia chorych
10:30 Odwiedziny chorych w domach
18:30 Nabożeństwo Majowe
19:00 Msza Święta Odpustu parafialnego i jubileusz XXV- lecia kapłaństwa proboszcza
24:00 Intronizacja Krzyża Świętego

NIEDZIELA, 27 V ZAKOŃCZENIE MISJI PARAFIALNYCH

  8:30 Msza Święta z nauką dla dorosłych
10:00 Msza Święta z nauką dla dorosłych
11:30 Msza Święta a nauką dla dzieci
17:15 Nabożeństwo majowe
18:00 Msza Święta z nauką dla młodzieży

1. Reklama, reklama, reklama

Wszyscy, chcemy czy nie chcemy, jesteśmy wręcz „bombardowani” setkami, jeśli nie tysiącami reklam. „Kup to!; Wypróbuj tamto!” Aż trudno uwierzyć, ile sloganów reklamowych muszą wymyślić ich twórcy. Wiele osób ulega technikom socjotechnicznym i w konsekwencji wrzuca do kosza na zakupy rzeczy, które wcale są im niepotrzebne. W ten sposób rodzi się postawa, której na imię konsumpcjonizm. Jest on przejawem egoizmu człowieka, który pragnie mieć coraz więcej i więcej. Problemem współczesnego człowieka jest zatracenie nadziei przez ulegnięcie wizji egoistycznego stylu życia.

2. „Prochem jesteś i w proch się obrócisz...”

Do wspomnianych sloganów reklamowych nijak nie pasują słowa, które kapłan wypowiada nad człowiekiem podczas obrzędu posypania głów popiołem w Środę Popielcową: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz...” lub też „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię...”. Słowa te nie mogą być pojmowane jako straszenie śmiercią i skończonością ludzkiego bytowania. Mają one natomiast „sprowadzić człowieka na ziemię”. Kolorowy świat pięknych i bogatych ludzi nie jest światem realistycznym, dlatego konieczne jest spojrzenie na ludzkie życie w perspektywie realizmu Ewangelii. Ta zaś uczy łatwo, że człowiekowi nie da szczęście piękny samochód, super wyposażony komputer czy ogromna willa. Szczęście jest osiągalne tylko w życiu miłością i prawdą. Źródłem jednego i drugiego jest Bóg!

3. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię...”

Wielki Post jest czasem nawrócenia. To nawrócenie oznacza zerwanie z grzechem, odwrócenie się od zła i skierowanie ku dobru. Zaznaczmy jednak mocno: nawrócenie jest łaską i trzeba o ten dar prosić! Nawracam się nie swoją mocą, swoim tylko wysiłkiem. Owszem jest on potrzebny, ale bez pomocy łaski Bożej nawrócenie nie będzie pełne, jeśli w ogóle nastąpi! Nawrócenie to nie tylko decyzja rozumu, ale to zwrócenie swojej woli i swojego serca ku Chrystusowi, który jest pełnią łaski Bożej.

4. Post — dieta czy duchowe oczyszczenie?

Wielki Post zakłada praktykę umartwienia. Umartwiać się to znaczy zrezygnować z określonego dobra dla innej, wyższej wartości. Zwykle post rozumiemy jako powstrzymanie się od mięsa czy słodyczy. Owszem te formy są ważne i pomocne w hartowaniu duszy. Człowiek jest bowiem jednością cielesno — duchową. Dobrze więc, gdy i ciało poczuje, że jest przeżywany czas wyjątkowy, że dokonuje się coś ważnego. Niemniej jednak pościć można także bez pobudek religijnych, np. w celu ćwiczenia woli czy walki z otyłością. O ile te formy „postu” są cenne i mogą mieć dobry wpływ na phisis człowieka, to jednak nie służą one kształtowaniu wiary człowieka. Post musi bowiem wypływać z wiary. Skoro przeżywam mękę i śmierć mojego Zbawcy, to łączę się z Nim w bólu.
Wyrazem tego jest mój post. I tu nie liczy się jego intensywność, surowość! Przypominają mi się tu „Chłopi” W. Reymonta. Bohaterowie powieści, prości ludzie, poszczą bardzo surowo. Niemniej jednak ten post nie zmienia ich postawy, w której dominuje przemoc, agresja i nieczystość.
Pościć zatem to przede wszystkim podjąć duchową pracę nad swoją postawą, zastanowić się, które sfery mojego życia, mojej postawy potrzebują uzdrowienia i podjąć świadomą pracę nad ich poprawą.

5. Jałmużna — wielkopostne lekarstwo na mój egoizm

Papież Benedykt XVI w Orędziu na Wielki Post zachęcał wiernych do praktykowania jałmużny wielkopostnej. Ojciec Święty podkreślał, że umiejętność dzielenia się z potrzebującymi swoimi dobrami chroni człowieka przed egoizmem: Jałmużna pomaga nam przezwyciężyć tę nieustanną pokusę, ucząc nas wychodzenia naprzeciw potrzebom bliźniego i dzielenia się z innymi tym, co dzięki dobroci Bożej posiadamy. Taki jest cel specjalnych zbiórek na rzecz ubogich, organizowanych w okresie Wielkiego Postu w wielu częściach świata. I tak z wewnętrznym oczyszczeniem łączy się konkretny wyraz komunii kościelnej, tak jak było już w pierwotnym Kościele (Orędzie na Wielki Post A. D. 2008, nr 1). Nie bójmy się zatem ofiarować choć części naszych dóbr dla ubogich. Sami dzięki temu zyskujemy jak najwięcej!

Życzę wszystkim Czytelnikom i sobie (!), aby Wielki Post tego roku przyniósł nam wszystkim odnowę nadziei, która rodzi się z miłości i wiary. Szczególną okazją do poszukiwania owej nadziei mogą być nabożeństwa Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali, które pozwalają nam duchowo łączyć się z Chrystusem — bolejącym Dawcą Nadziei!

Przez ponad cztery lata byłem odpowiedzialny za powołania w mojej prowincji. Pamiętam, że na samym początku mojej pracy w powołaniówce powiesiłem na fejsie takiego mema, na którym był tekst: „To (życie zakonne) jest dla wyjątkowych”. Bardzo szybko napisał do mnie znajomy i w bardzo krótkim zdaniu wybił mi to z głowy, napisał: „Pieprzysz”. Na tym etapie chciałem się wpisać w bardzo modne ‚reklamowanie’ życia zakonnego jako przygody. Okazało się, że wielu powołaniowców swoje akcje robi w kluczu: przyjdź do nas, bo u nas jest fajnie, jesteśmy normalnymi ludźmi, u nas będziesz mógł realizować swoje pasje, siebie, poznawać świat. Ten jeden wyraz mojego kumpla był dla mnie przypomnieniem, że nie na tym ma polegać życie w zakonie. Nie jest to miejsce dla szczególnie wybranych, stworzone po to, by mogli tam realizować swoje pasje. Drugi nurt ‚reklam’ był całkiem przeciwny: zakon jako miejsce poświęcenia się Bogu i ludziom. Jest zły świat, a my zakonnice musimy pokazać temu światu, że można inaczej. Żyjemy w opozycji.

Po dwudziestu latach życia w Towarzystwie Jezusowym wiem, że życie zakonne to nie jest przestrzeń do realizacji siebie i nie jest to miejsce, w którym ma być „fajnie”. Wiem też, że zakonnik to nie jest ktoś, kto ma żyć w opozycji.

Tak, jak napisałem na samym początku: Bóg poświęcił się dla człowieka. Taki punkt wyjścia jest siłą do tego by swoje życie przeżywać twórczo. Niektórzy w małżeństwie, a niektórzy w życiu zakonnym. Chodzi o pozytywną motywację, o pozytywny wybór sposobu na życie. Nie o miejsce, w którym stworzymy ciepełko, albo życie w nieustannej walce ze złym światem, czyniąc z siebie ofiarę, a z biegiem czasu – ofiarę losu.

Życie zakonne może być przygodą, ale tylko pod warunkiem, że zakonnik będzie je chciał przeżyć twórczo, podobnie rzecz ma się z macierzyństwem, czy tacierzyństwem. Życie zakonne może być życiem ofiarowanym, ale pod warunkiem, że konkretny człowiek będzie chciał rezygnować z siebie na rzecz innych, nie dzieje się to automatycznie.

Wcale nie tak łatwo być świętym w zakonie. Bo dla wielu z nas to bardzo wygodne życie. Nie chodzi o luksusy, ale o poczucie tego, że jest wspólnota, która się o mnie troszczy. Ja wkładam do niej to, co wypracuję, co robię i razem siebie wspieramy. To jest duże udogodnienie. Jasne, że nie mamy dużych pieniędzy, ale mało kto je ma. Mamy za to niezłe zaplecze bytowe. Pewnie, że nie zakładamy rodzin, nie wchodzimy w związki, ale powiedzmy sobie szczerze, że wielu podkreślających tę sprawę jako poświęcenie – idealizuje związki i życie w rodzinie. Często – takie jest moje doświadczenie – zakonnicy mówiący o wielkiej rezygnacji w tej dziedzinie, mówią raczej o rezygnacji z rodziny swoich marzeń. A posłuszeństwo? To przecież nie jest tak, że tylko w zakonie trzeba słuchać i czasem robić to, na co nie ma się ochoty. Wielu ludzi pracuje w takim systemie, gdzie trzeba żyć w bardzo radykalnym posłuszeństwie, a czy rodziny nie wymagają posłuszeństwa? Zostać świętym (czyli człowiekiem budującym na Bogu) nie jest łatwo w każdym sposobie życie. I nie chodzi o licytację, kto ma łatwiej czy gorzej.

Jeśli ktoś myśli o życiu zakonnym to warto popatrzeć na nie ‚normalnie’, bez tych wszystkich wzniosłych określeń, a szczególnie na etapie podejmowania decyzji. Kiedy myślisz o tzw. powołaniu, to przypomnij sobie, że powołany jest każdy człowiek – do przeżycia życia z Bogiem. Zakon jest tylko jedną z możliwości. Jest nie tylko decyzją Boga, a przede wszystkim Twoją – pomysłem na Twoje życie.

Można śmiało powiedzieć, że każde życie jest poświęcone Bogu, bo od Niego pochodzi. Owszem, w sposób szczególny (w sensie naszej decyzji, że tak chcemy) życie każdego chrześcijanina, który stara się iść drogą Ewangelii świadomie i dobrowolnie. Życie konsekrowane, w tym szerszym znaczeniu, to życie, które jest przedstawiane Bogu, jak Jezus dziś przez swoich Rodziców. Jest chwaleniem się przed Bogiem tym, wszystkim, co dobre w moim życiu.

Każdy sposób życia można opisać w sposób zakłamany. Pokazując tylko fajności, uśmiechając się do zdjęć. Można pokazać tylko uśmiechnięte małżeństwa, tylko uśmiechniętych zakonników, czy lekarzy. Przepraszam, bo może to kogoś urazić, ale można też pokazać tylko uśmiechnięte pary homoseksualne czy ludzi, którzy mówią o zaletach zabiegów in-vitro. Pokazać kawałek prawdy. Jednak trzeba byśmy się nauczyli mówić też o tym, że również w zakonie, jak w każdym sposobie na życie, bywa trudno i ciężko. I, co ważne, że mamy prawo do tego, żeby bywało trudno i ciężko.

Życie w zakonie jest takie, jaki jest człowiek, który nazywa siebie zakonnikiem. Ani lepsze, ani gorsze.

Podążając za tym śladem: gwiazdą lub innym zjawiskiem, odnajdują „klucz”, którym jest małe dziecko. Jak pisał papież Benedykt, Mędrcy „byli ludźmi przekonanymi o tym, że w stworzeniu istnieje coś, co mogliby nazwać »podpisem« Boga, a ten »podpis« człowiek może i powinien starać się odkryć”. To ważne przesłanie przypomina nam o tym, że badanie świata i próba zrozumienia go nie są przeciwne Bogu, są raczej sposobem odnajdywania Go światłem naszego rozumu.

Wobec tego światła i wspomnianego „podpisu” Boga zawartego w świecie można jednak przyjąć inną postawę niż Mędrcy. Tak robi Herod, który na wieść o kimś większym reaguje strachem i przemocą. Dla niego Mesjasz stanowi zagrożenie jego wolności i panowania. Drży na myśl o kimś, przed kim musiałby ugiąć kolana. Bóg jest dla Heroda rywalem. Dlatego pragnie Go zabić i próbuje użyć do tego wiedzy Mędrców. Bóg i prawda o Nim nie są dla Heroda wyzwoleniem, ale zagrożeniem.

Mędrcy spotykają także uczonych w piśmie: teologów i filozofów, którzy, jak podkreśla papież Benedykt, wiedzą wszystko o świętych księgach, znają wszelkie możliwe interpretacje, potrafią odczytać miejsce narodzin Zbawiciela, chcą być przewodnikami innych, ale jedynie jako ci, którzy wskazują drogę, a nie ci, którzy sami nią idą. Ten bezruch może być przyczyną ich duchowej śmierci.

Mamy zatem trzy postawy wobec prawdy: postawę Mędrców, którzy w rzeczywistości ziemskiej odnajdują ślady Boga i podążają za nimi, poszukując sensu; postawę Heroda, który boi się prawdy, gdyż Bóg stanowi zagrożenie dla jego władzy i wolności; i trzecią postawę – biernego obserwatora, któremu się wydaje, że wiele wie, ale który za tą prawdą nie podąża. Zanim jednak potępimy Heroda czy uczonych w piśmie, pomyślmy także, czy i w naszych poszukiwaniach prawdy nie ma czasem lęku, że Bóg zabierze nam wolność, albo że coś stracimy, rezygnując z „obiektywnego” poszukiwania prawdy.

Prawda ma tę właściwość, że pociąga za sobą, zmusza do wyruszenia z rodzinnej ziemi w poszukiwaniu małych prawd, które prowadzą nas ku wielkiej Prawdzie.

Hej, kolęda, kolęda!

Śpiewanie kolęd jest dziś niestety tradycją zanikającą. Częściej kolęd i pastorałek słuchamy z płyt CD i w telewizji, niż śpiewamy samodzielnie jak to było w zwyczaju. A szkoda…

Dlatego tak bardzo cieszy, że Zespół PECTUS, który wystąpił 3 stycznia z koncertem kolędowym w naszym kościele, pozwolił nam wrócić do tego pięknego zwyczaju. Nasi „łomiankowscy górale” zagrali i zaśpiewali kolędy i pastorałki ze swej klimatycznej płyty „ Kolędy przy kominie”. To płyta niezwykła, bo powstała w miejscu niecodziennym i pełnym pięknych rodzinnych emocji - w starym domu w Bogoniowicach. To tam dorastali Tomek, Marek, Mateusz i Maciek. Bracia Szczepanik stworzyli w naszym kościele taki właśnie rodzinny klimat wspólnego kolędowania, za którym niejeden z nas tęsknił. Świadczył o tym pełen kościół ludzi coraz odważniej włączających się do wspólnego wyśpiewywania chwały Dzieciątku. Mamy nadzieję, że rozpoczęliśmy w ten sposób tradycję takiego wspólnego kolędowania w naszej parafii.

 

 

Zobacz więcej zdjęć

W/W PLAN WIZYTY DUSZPASTERSKIEJ ULEGNIE ZMIANIE W PRZYPADKU NIEPRZEWIDZIANYCH OKOLICZNOŚCI CHOROBOWYCH DUSZPASTERZY.