Wzorem lat ubiegłych przygotowaliśmy kalendarz parafialny na rok 2016. Kalendarz ma duże, czytelne kalendarium z imionami, numeracją tygodni, świętami i uroczystościami parafialnymi. W kalendarzu znajduje się 155 zdjęć z najważniejszych wydarzeń kończącego się roku, które przeżywaliśmy w naszej wspólnocie. Kalendarz składa się z 12 stron i okładki oprawionych w spiralę. Dochód ze sprzedaży kalendarza jest wsparciem młodzieży udającej się w 2016 r na ŚDM do Krakowa. Za każdy dar z serca płynące Bóg zapłać.

Na drugiej stronie okładki, został wydrukowany duży obraz Matki Bożej Królowej Rodzin, który można wykorzystać do oprawienia w ramkę.

 

 

 

 

W niedzielę 25 października grupa wolontariuszy z naszej parafii przygotowująca się do Światowych Dni Młodzieży, które odbędą się w naszym kraju w lipcu 2016 roku, przygotowała garść informacji o tym wydarzeniu dla parafian oraz zachęcała do zaangażowania się całej wspólnoty w te przygotowania. Przy pomocy krótkiego filmiku, zaprojektowanych przez siebie ulotek oraz pełnych zaangażowania wystąpień młodzież namawiała, by otworzyć swe serca i domy na wielkie święto Miłosierdzia, jakie nas czeka.

 

Zaś w środę 28 października do naszej parafii – a dokładniej: do Gimnazjum w Dziekanowie Leśnym – zawitały symbole Światowych Dni Młodzieży – Krzyż Roku Świętego i Ikona Matki Bożej Salus Populi Romani (Wybawicielki Ludu Rzymskiego).

Symbole te są świadkami pięknych chwil, ponieważ są obecne w miejscu wydarzeń centralnych ŚDM, a w okresie przygotowań peregrynują po kraju, w którym mają odbyć się Dni Młodzieży. Krzyż jest znakiem miłości Pana Jezusa do ludzi i zachęca do głoszenia, że tylko w Chrystusie jest zbawienie i odkupienie. Ikona Matki Bożej zachęca natomiast do wejścia w bardziej szczery kontakt z Jezusem oraz pociesza nas swoją czułością.

Drewniany krzyż, nazywany dziś Krzyżem Światowych Dni Młodzieży został wykonany w 1983 roku z okazji Jubileuszu Odkupienia. Po zakończeniu obchodów, papież Jan Paweł II przekazał ten Krzyż młodym wzywając: „Nieście go na cały świat jako znak miłości Pana Jezusa do ludzkości i głoście wszystkim, że tylko w Chrystusie umarłym i zmartwychwstałym jest zbawienie i odkupienie”. Od tego czasu Krzyż ŚDM dotarł na wszystkie kontynenty świata. Przy nim modlono się między innymi w miejscu zamachu na World Trade Center w Nowym Jorku.

 

 

Od 2003 roku wraz z Krzyżem wędruje Ikona Matki Bożej Wybawicielki Ludu Rzymskiego. Święty Jan Paweł II przekazał ją młodzieży mówiąc: „Wiedzcie, że w trudnych chwilach, których nie brakuje w życiu każdego człowieka, nie jesteśmy sami: tak jak Janowi u stóp Krzyża, tak i wam Jezus daje swoją Matkę, aby pocieszała was swoją czułością”.

Młodzież i cała społeczność szkolna ze wzruszeniem uczestniczyła w adoracji tych pięknych symboli. Wysłuchała w skupieniu krótkiej prelekcji ks. Marka Przybylskiego- Dyrektora Wydziału Dzieci i Młodzieży Kurii Metropolitarnej Warszawskiej. Następnie ks. Proboszcz odczytał Ewangelię i uczestniczyliśmy w krótkiej, prowadzonej przez młodzież, modlitwie. Na koniec każdy z obecnych mógł osobiście adorować symbole, pobłogosławione osobiście przez świętego Jana Pawła II.

Wieczorem kilkudziesięcioosobowa grupa młodzieży i niektórzy z parafian pod przewodnictwem ks. Proboszcza i wolontariuszy Światowych Dni Młodzieży uczestniczyli w nocnej adoracji symboli, jaka miała miejsce w parafii Zesłania Ducha Świętego przy ulicy Broniewskiego. Nasza parafia prowadziła czuwanie od godz. 22 do 23 – tym większe podziękowanie dla wszystkich, którzy się w nie włączyli. Mamy nadzieję, że zaowocuje ono w sercach uczestników i tych, których polecali oni Bogu.

 

 

Więcej informacji o Światowych Dniach Młodzieży:

https://www.facebook.com/ grupa SDM 2016 DZL

http://sdm2016.waw.pl/pl/

http://www.krakow2016.com/

https://www.facebook.com/swiatowydzienmlodziezy

http://www.kdm.org.pl/

Czym innym jest narodzić się z Ducha Świętego, a czym innym karmić się tym Duchem

św. Augustyn

fot. http://pixabay.com, CC0

W pierwszy piątek września uczniowie wraz z rodzinami uczestniczyli w Uroczystej Mszy Świętej rozpoczynającej rok szkolny 2015/2016. Bardzo wiele osób skorzystało z sakramentu pokuty i pojednania, by w przyjaźni z Bogiem wkroczyć w nowe obowiązki. Pięknym świadectwem wiary był aktywny udział w Eucharystii dzieci, młodzieży, rodziców, dziadków i pracowników szkół. Zaś w drugą niedzielę września najmłodsi uczniowie jeszcze raz poprosili o Boże błogosławieństwo na czas nauki przynosząc do poświęcenia swoje tornistry i przybory szkolne.

12 czerwca po Nabożeństwie ku czci Serca Jezusowego i po wspólnej Mszy Świętej ministranci, dzieci ze scholi oraz młodzież skupiona wokół idei Światowych Dni Młodzieży spotkały się przy plebanii na zaproszenie Księdza Proboszcza. Był grill, ciasta, napoje i dobra zabawa. Nie zabrakło niespodzianek dla najmłodszych. Rodzinna atmosfera - jak na parafię Królowej Rodzin przystało- pokazała, że potrafimy być zgraną, zintegrowaną wspólnotą. Tym miłym akcentem powoli wchodzimy w czas wakacyjny. Nabierzemy sił duchowych i fizycznych na kolejne zadania, które postawi przed nami Pan!

Zobacz więcej zdjęć

10 maja trzecioklasiści przeżywali Rocznicę swej Pierwszej Komunii Świętej. Dziękowali Bogu za rok przystępowania do Stołu Pańskiego i wraz z rodzicami uwielbiali Go za Jego dary prosząc o dalsze błogosławieństwo. Na zakończenie uroczystej Mszy Świętej, zgodnie z parafialną tradycją, dzieci otrzymały Pismo Święte, by mogły coraz lepiej poznawać Boga w Jego Słowie.

3 maja grupa 77 dzieci przyjęła w naszej parafii po raz pierwszy Sakrament Eucharystii. Do Pierwszej Komunii dzieci przygotowywały się pod opieką siostry Eweliny i pod ojcowską pieczą ks. Proboszcza.
Podczas uroczystej Mszy Świętej całe rodziny i grono przyjaciół oraz parafian otoczyły modlitwą dzieci wkraczające na nowy etap przyjaźni z Bogiem. Było skupienie, wzruszenie i niejedna łezka w oku. I wielka radość z otwarcia młodych serc na Tajemnicę Eucharystii.
Swój Biały Tydzień – czas radosnego pogłębiania zjednoczenia z Panem – dzieci zakończyły (wraz z rodzinami, księdzem Proboszczem oraz s. Eweliną) Mszą Świętą i zabawą przy ognisku w gościnnym Sanktuarium w Secyminie.

Zobacz więcej zdjęć

Jak co roku nasza wspólnota parafialna zjednoczyła się na modlitwie wokół Tajemnic Wielkiego Tygodnia.

Czas ten słusznie jest określany jako Triduum Chrystusa ukrzyżowanego, pogrzebanego i wskrzeszonego. Nazywa się go Triduum Paschalnym, ponieważ uobecnia się wtedy i uskutecznia misterium Paschy, to jest przejścia Pana z tego świata do Ojca. Przez sprawowanie tego misterium w znakach liturgicznych i sakramentalnych Kościół jednoczy się wewnętrznie z Chrystusem, swoim Oblubieńcem.

Zwyczaj zasłaniania krzyży w V Niedzielę Wielkiego Postu ma co najmniej dwa znaczenia: historyczno-materialne i duchowe. Pierwsze związane jest z opinią, że w starożytnych kościołach widniały drogocenne krzyże zdobione klejnotami, często ukazujące Chrystusa stojącego w szacie królewskiej i w koronie. W okresie pokutnym potrzeba było więc zasłonić takie wizerunki, a bardziej skupić się na uniżeniu Chrystusa. Ten argument brzmi nieco „archeologicznie” (jest też słabiej udokumentowany) i nie przekonuje wszystkich wiernych do sensu zasłaniania krzyża, ponieważ dzisiaj takie „starożytne” wizerunki Chrystusa są znacznie mniej liczne.
Tymczasem od wybitnego historyka liturgii, Mario Righettiego, dowiadujemy się, że początkowo w Wielkim Poście „suknem wielkopostnym” zasłaniano nie krzyż, ale ołtarz! Miało to z jednej strony znaczenie czysto praktyczne i dydaktyczne (pouczenie wiernych, że zaczął się Wielki Post), ale wyrażało też głębokie przekonanie, iż drogą do ołtarza, który jest znakiem pełnej jedności z Bogiem, jest pokuta. Wiemy, że pokutnikom nie wolno było zbliżać się do ołtarza, nie mogli przyjmować Komunii, czekali jakby odgrodzeni duchową zasłoną miejsca „świętego świętych”. Zasłonięcie ołtarza było więc w pewnym sensie odgrodzeniem się pokutującego ludu, czyli grzeszników, oczekujących na sakramentalne pojednanie. A ponieważ ołtarz od najstarszych wieków Kościoła zawsze był „wizerunkiem” Chrystusa, zasłonięcie ołtarza było także „zasłonięciem Chrystusa”. Tymczasem w późniejszym okresie wierni łatwiej niż w ołtarzu dostrzegali Chrystusa w figurach i obrazach (także na krzyżu), stąd najprawdopodobniej, zresztą zgodnie z oryginalnym sensem, narodziła się praktyka zasłaniania właśnie wizerunków (świadectwa tego znamy z XIII w.). I jest to właśnie owo drugie znaczenie znaku zasłoniętego krzyża i obrazów Chrystusa, znaczenie duchowe, a co za tym idzie, bardziej uniwersalne i bardziej przyswajalne dla współczesnego człowieka.

„Jezus ukrył się i wyszedł ze świątyni” (J 8,59)

Dlaczego właśnie V niedziela Wielkiego Postu jest dniem zasłaniania krzyży? Wiąże się ten fakt z liturgią słowa: w starej tradycji rzymskiej w V niedzielę W. Postu czytano perykopę z 8 rozdz. Ewangelii Jana o kłótni Żydów z Jezusem. Wprawdzie dziś, po reformie liturgicznej, czyta się tego dnia perykopę o Łazarzu (jest to zwyczaj ambrozjański), ale także obecnie w V tygodniu Postu czyta się właśnie 8 rozdział Ewangelii, gdzie Jezus toczy z Żydami dysputę, w której padają słynne słowa „Zanim Abraham stał się, Ja jestem.” Ewangelista kończy rozdział słowami: „Porwali więc kamienie, aby je rzucić na Niego. Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni.” Liturgii Kościoła nie jest obcy zwyczaj pewnego obrazowania Ewangelii, dlatego ukrywanie postaci Jezusa i zasłanianie krzyży bardzo dobrze wiąże się z zakończeniem 8 rozdziału Ewangelii Jana, gdy Jezus wychodzi ze świątyni jerozolimskiej i przeciwnicy tracą go z oczu.

Stracić Chrystusa z oczu, zobaczyć go sercem

Wiemy z doświadczenia, że gdy coś znika z naszych oczu, czasem de facto staje się bardziej widoczne, widzimy ile dla nas znaczy. Kiedy znika z oczu fizyczna postać Chrystusa na krzyżu, a On staje się jakby „Wielkim Nieobecnym”, przez to ukrycie paradoksalnie objawia się On wiernym jeszcze mocniej. Tracąc Go z oczu, wierni mogą Go dostrzec duchowo, a to w chrześcijaństwie jest istotne. Chrystus także pod zasłoną sakramentalnych znaków jednocześnie się i ukrywa, i objawia. A ukrycie (łac. velatio) ma prowadzić do odkrycia (łac. revelatio). Revelatio chrześcijaństwa staje się krzyż będący już nie znakiem hańby, ale glorii zmartwychwstania. Zachowując więc starożytny obyczaj pokutny doświadczamy namacalnie pewnej „nieobecności Chrystusa” w naszych nawracających się sercach, ale naszym celem jest właśnie pogłębienie Jego obecności.

Kazanie na górze – "8 Błogosławieństw"

Szczęśliwi ubodzy w duchu – albowiem ich jest królestwo niebieskie.

Szczęśliwi, którzy się smucą – albowiem będą pocieszeni.

Szczęśliwi łagodni – albowiem odziedziczą ziemię.

Szczęśliwi, którzy łakną i pragną sprawiedliwości – albowiem będą nasyceni.

Szczęśliwi miłosierni – albowiem dostąpią miłosierdzia.

Szczęśliwi czystego serca – albowiem będą oglądali Boga.

Szczęśliwi, którzy doprowadzają do pokoju – albowiem nazwani będą synami Bożymi.

Szczęśliwi, którzy cierpią prześladowanie za sprawiedliwość – albowiem ich jest królestwo niebieskie.

Szczęśliwi jesteście, jeśli z mojego powodu lżą was i prześladują, i przypisują wam wszelkie zło, kłamiąc. Cieszcie się i radujcie, bo czeka was sowita zapłata w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy żyli przed wami.

Mt 5,3-12 (por. Łk 6,20-23)

Jan Paweł II o Błogosławieństwach

Błogosławieństwa wyznaczają drogę do Królestwa Bożego dzisiejszemu człowiekowi, ukształtowanemu przez technikę i środki społecznego przekazu. Człowiekowi cierpiącemu z powodu nierówności i lękającemu się konfliktów. Człowiekowi, który sądzi, że panuje nad światem i własnym życiem, ale ulega złudzeniu źle pojmowanej wolności. Błogosławieństwa są dlań odpowiedzią. Obiecują miłosierdzie, ziemię pokoj i sprawiedliwości, pocieszenie serc, radość z bycia nazwanym dzieckiem Bożym, wizją chwały Bożej. Każde błogosławieństwo głosi pełnię życia wiecznego, ukazuje powołanie człowieka.

Miluza, Francja, 11.10.1988.

Błogosławieni jesteście – mówi Jezus – wy wszyscy ubodzy w duchu, cisi i miłosierni, którzy się smucicie, którzy pragniecie sprawiedliwości, którzy jesteście czystego serca, wprowadzacie pokój i cierpicie prześladowania! Błogosławieni jesteście! Te słowa Jezusa mogą się jednak wydawać dziwne. Dziwne jest, że Jezus wychwala tych, których świat zwykł uważać za słabych. Jezus mówi do nich: Błogosławieni jesteście wy, którzy zdajecie się przegrywać, bo w rzeczywistości zwyciężacie: Królestwo niebieskie należy do was! Te słowa, wypowiedziane przez Tego, który jest cichy i pokornego serca (por. Mt 11,29), są wyzwaniem, domagają się głębokiej i trwałej metanoi ducha, wielkiej przemiany serca. 
Wy, ludzie młodzi, na pewno rozumiecie, dlaczego ta przemiana serca jest konieczna! Jesteście bowiem świadomi, że w waszym wnętrzu i wszędzie wokół was rozbrzmiewa inny głos, zaprzeczający tamtemu. Ten głos mówi: Błogosławieni są pyszni i gwałtowni, dążący do sukcesu za wszelką cenę, pozbawieni skrupułów, bezlitośni, nieuczciwi, którzy wszczynają wojny zamiast ustanawiać pokój i prześladują tych, którzy stają im na drodze. Ten głos wydaje się mieć rację w świecie, w którym gwałtowni często zwyciężają, a nieuczciwi zdają się odnosić sukces. Tak – mówi głos zła – to oni wygrywają. To oni są szczęśliwi Jezus przynosi zupełnie inne orędzie. Jego powołanie zawsze zmuszało do dokonania wyboru między dwoma głosami, które walczą o rząd waszych serc – wyboru między dobrem i złem, między życiem a śmiercią. Za którym głosem postanowią pójść młodzi dwudziestego pierwszego wieku? Zaufać Jezusowi znaczy uwierzyć wszystkiemu, co On mówi, choćby wydawało się to bardzo dziwne, i odrzucić namowy zła, choćby wydawały się rozsądne i pociągające.
Jezus zresztą nie tylko głosi Błogosławieństwa. Jezus żyje nimi i sam jest Błogosławieństwami. Patrząc na Niego, zrozumiecie, co znaczy być ubogim duchem, cichym i miłosiernym, co znaczy płakać, pragnąć sprawiedliwości, być czystego serca, wprowadzać pokój, cierpieć prześladowanie. Dlatego Jezus ma prawo powiedzieć: Pójdź za Mną! Nie mówi jedynie: Czyń, co ci każę, ale: Pójdź za Mną! Jezus nie stoi z dala i nie pozostawia was samych wobec tego wyzwania. Jest zawsze z wami, aby przemieniać waszą słabość w moc. Ufajcie Mu, kiedy mówi: Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali (2Kor 12,9)!.

Góra Błogosławieństw, 24.03.2000.

Błogosławieństwa w każdym czasie

Błogosławieni, którzy umieją śmiać się z samych siebie – nie przestaną nigdy się bawić.

Błogosławieni, którzy umieją odróżniać mały kamień od wysokiej góry – unikną wielu przykrości.

Błogosławieni, którzy umieją słuchać i milczeć – nauczą się wielu rzeczy nowych.

Błogosławieni, którzy są wrażliwi na prośby i potrzeby innych – będą krzewicielami radości.

Błogosławieni, wy, którzy umiecie strzec z wielką uwagą rzeczy małych i ze spokojem rzeczy bardzo ważnych – daleko zajdziecie w życiu.

Błogosławieni, wy, którzy umiecie tłumaczyć na dobre, nawet wbrew pozorom, postawy i czyny innych – będziecie uznani za naiwnych, ale taka jest cena miłości.

Błogosławieni, którzy wpierw pomyślą, zanim coś zrobią, i wpierw się pomodlą, zanim coś pomyślą – unikną wielu błędów i niedorzeczności.

Błogosławieni jesteście zwłaszcza wy, którzy umiecie z pomocą Ducha rozpoznawać Pana we wszystkich spotykanych ludziach – znaleźliście prawdziwe światło i prawdziwy pokój – przedsmak nieba.

Anonim

Anty-błogosławieństwa

Zdradziliśmy ubogich, albowiem oni nie przynoszą żadnego zysku.

Zdradziliśmy cierpiących, bo wykluczyliśmy ich ze społeczeństwa.

Zdradzeni zostali cisi, albowiem oni mają za wszystko odpowiadać.

Zdradzeni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, bo ważniejsza jest siła niż prawo.

Zdradziliśmy miłosiernych, albowiem świat płaci im niewdzięcznością.

Zdradzeni czystego serca, bo są przedmiotem drwin i pośmiewiska.

Zdradzeni, którzy wprowadzają pokój, bo oni wpadają między fronty.

Zdradzeni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem i tak nic się nie da zmienić i wszystko w końcu zostaje jak było.

Czas tegorocznych rekolekcji wielkopostnych, które głosił dla nas Diecezjalny duszpasterz młodzieży i koordynator Światowych Dni Młodzieży ks. Tomasz Zaperty to czas refleksji nad treścią i znaczeniem drogi Ośmiu Błogosławieństw.

BŁOGOSŁAWIONY czyli szczęśliwy. Czy chcesz być szczęśliwy? A jeśli tak, to czy tylko chwilowo, przelotnie czy na wieki?

Droga do szczęścia wiecznego prowadzi przez troskę o czystość serca, przez ubóstwo duchowe czyli zawierzenie Bogu i przez czyny miłosierdzia. To podejmowanie w każdej sytuacji naszego życia decyzji, by iść za Jezusem.

Tym, którzy chcą jeszcze chwilę zatrzymać się w refleksji nad błogosławieństwami proponujemy parę myśli na ten temat.

Droga Krzyżowa – to nabożeństwo nawiązujące do przejścia Pana Jezusa od pretorium Piłata na wzgórze Golgoty. Męka rozważana jest w 14 symbolicznych stacjach. Pismo Święte nie zawiera dokładnej trasy Drogi Krzyżowej, a tylko 9 spośród 14 stacji ma swą podstawę w ewangelicznych opisach męki Pańskiej. Pierwsi chrześcijanie otaczali czcią te święte miejsca w Jerozolimie. Według apokryfu z V wieku "De transitu Mariae" sama Maryja nawiedzała miejsca związane z męką i śmiercią Chrystusa.

Dopiero w XI - XIII w. w związku z wyprawami krzyżowymi wyodrębniono poszczególne stacje Drogi Krzyżowej. Na Zachodzie kult ten kształtował się od czasów średniowiecza. Celem tego nabożeństwa było okazanie współczucia dla umęczonego Chrystusa
i pragnienie uczestnictwa w Jego cierpieniach. Na upowszechnienie Drogi Krzyżowej miały wpływ odpusty nadane przez Stolicę Apostolską dzięki staraniom franciszkanów.
W 1931r. Pius XI udzielił chorym i więźniom na odprawienie jej przed krzyżykiem. Według Pawła VI do istoty nabożeństwa należy rozważanie męki Pańskiej przy 14 erygowanych krzyżach, co daje możliwość uzyskania odpustu zupełnego za jej odprawienie.

Droga Krzyżowa powstała z pragnienia kroczenia śladami Jezusa Chrystusa. W samym zaś nabożeństwie chodzi o zrozumienie sensu cierpienia dla naszego zbawienia. Śmierć na krzyżu, będąca kulminacyjnym punktem Drogi Krzyżowej budzi w chrześcijaninie nadzieję na to, że między ofiarą krzyża a historią ludzkości zachodzi głęboka relacja zbawcza.

Nabożeństwo to domaga się od człowieka podjęcia decyzji postępowania każdego dnia za Chrystusem drogą samozaparcia i ofiary w duchu miłości, niesienia na Jego wzór krzyża codziennych zadań i obowiązków. W świetle Drogi Krzyżowej wielkiego sensu nabiera ludzkie cierpienie. Rozważając treść kolejnych stacji mają one nas pobudzać wtedy do osobistej rewizji życia. Każde zaś z wydarzeń Drogi Krzyżowej jest zaproszeniem, by współpracować z Bożą łaską. Towarzyszy temu gotowość do współudziału w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa i bycia nowym człowiekiem gotowym do nawrócenia się i pokuty. W czasie trwania nabożeństwa powinna dokonać się ocena stopnia naszej przynależności do Chrystusa, to znaczy czy bierzemy swój krzyż i Go naśladujemy.

Gorzkie Żale – to nabożeństwo, które wyrosło z polskiej duchowości i pobożności okresu baroku, Polega również na rozważaniu męki Pańskiej.

Gorzkie Żale wiążą się z Bractwem św. Rocha z roku 1698 przy kościele św. Krzyża
w Warszawie. Duże zasługi w propagowaniu nabożeństw mają misjonarze
św. Wincentego a Paulo dzięki misjom ludowym i kierowaniu znaczną częścią seminariów duchownych (do poł. XIX wieku). Gorzkie Żale niezwykle szybko rozpowszechniły się po całej Polsce i wszędzie tam, gdzie biły polskie serca.

Składają się one z trzech części, które śpiewa się łącznie, lub poszczególne części
w kolejne niedziele Wielkiego Postu. Nawiązują w swej formie do dawnej jutrzni brewiarzowej. Rozpoczynają się tzw. Pobudką. Następnie jest hymn o Męce Pańskiej
i lamentacje odpowiadające trzem psalmom w jutrzni, które wyrażają ból duszy z powodu męki Zbawiciela i rozmowę duszy z Matką Bolesną. Antyfona "Któryś za nas cierpiał rany" jest śpiewem kończącym Gorzkie Żale.

Gorzkie Żale mogą też służyć jako pomoc w przygotowaniu nabożeństw o charakterze pokutnym. Zazwyczaj jednak w łączności z tym nabożeństwem głosi się kazania o Męce Pańskiej, czyli kazania pasyjne.

Jest to drugie niezwykle ważne nabożeństwo Wielkiego Postu, które pobudza do refleksji nad istotą cierpienia oraz zadumy nad własnym postępowaniem, gdyż za wielką cenę zostaliśmy odkupieni. 

W/W PLAN WIZYTY DUSZPASTERSKIEJ ULEGNIE ZMIANIE W PRZYPADKU NIEPRZEWIDZIANYCH OKOLICZNOŚCI CHOROBOWYCH DUSZPASTERZY.